Hier ben ik weer, inmiddels 2/5 jaar verder en opgeslokt door vele dingen, maar nu vastberaden om zeker 1-2 per week een blog te schrijven.  Er zijn al vele aanpassingen gedaan, de keuken is vergroot en er is een keuken geplaatst met een hoog laag blad en er is 1 kastje dat ook hoog laag kan. Super fijn dat maakt alles zoveel makkelijker! Van de gemeente heb ik niet veel hieven te verwachten aangezien ik maar 1/10 vergoed heb gekregen. Verder heb ik op beide verdiepingen een traplift, eentje door de gemeente vergoed en de ander zelf moeten betalen. Verder ga ik het niet meer hebben over welke aanpassingen ik in het verleden heb moeten doen, maar (gewoon) over de hedendaagse dingen, net als bij ieder ander maar net iets anders 😉

Een week geleden ontdekte ik een wondje tussen mijn billen, ik dacht dat het wel los zou lopen maar gisteren toch maar voor de zekerheid de wondverpleegkundige in het St Maartenskliniek gebeld. Natuurlijk kreeg ik haar niet meteen aan de lijn maar er werd een mail gestuurd dat zij mij terug moest bellen 😩😱 geduld heb ik inmiddels al wel gecreëerd 😴  inmiddels haar aan de lijn gehad en zij zou een barrière creme op laten sturen en die moet ik 4 x per dag smeren. Dus we hopen maar dat ik er snel vanaf ben.



Het is bijna onvermijdelijk om geen wondjes te krijgen. Zo heb ik in de winter altijd wel een vrieswondje, maar als je het weet is het lijkt wel minder erg. In het begin was ik er heel panisch over maar nu denk ik, Ohh tja een wondje ik zal Monica effe bellen. Vaak moet ik een foto sturen zodat zij in kan schatten of ik moet komen of dat ze iets op moet sturen om het te verzorgen.

Ik heb in de Maartenskliniek ook wel gezien dat er mensen op een rijdend achting bed waar ze op hun buik liggen naar buiten gingen om een sigaret te roken. Dit is dan omdat ze niet op een gat mogen zitten of liggen ivm een wond op een achterste. Maar dan is het al een stuk verder en heeft de wond er al lang gezetten voordat deze ontdekt is. Ze slapen dan ook op zo n luchtbed, geen luchtbed van het kamperen maar een matras waar lucht door heen wordt geblazen 24/7. Gelukkig heb ik dat nog nooit meegemaakt.

Verlamt, dwarslaesie en nu??

Toen ik op de grond lag en besefte dat ik verlamt was, was dat heel beantstigend! Je kan ineens dat deel van je lichaam wat je al 38 jaar zonder na te denken beweegt, niet meer bewegen! Dat maakt je bang en op dat moment denk je dat heel je leven naar de malle moer is en ik kan je stiekum vertellen dat dat ook is! Ik ga er niet om liegen dat ik dat op dat moment niet dacht en dat het ook een kleine waarheid is. Je leven veranderd enorm, maar er gaan ook nieuwe wegen die open gaan, nieuwe kansen en nieuwe ervaringen! Het is een heel gevecht er naar toe, uitvinden wat bij jou past, en natuurlijk of je het kan met de beperking die je hebt. Maar hoe dan ook! er is veel meer dan je in het begin denkt, het is alleen zoeken en goed voelen of het bij je past. Ik ben nu 2 jaar verder en ben nog steeds aan het zoeken wat ik wil betreft sport...... In het begin ging er bij mij veel tijd in de aanpassingen van het huis etc zitten, traplift, bestrating, drempels, keuken, badkamer, slaapkamer, bed, stokken krukken rollator etc etc maar ook de afspraken met de verzekering, gemeente, leveranciers etc etc...... Tot mijn volgende blog! X